Joe Strummer jako patron okazał się osobą przewrotną, by nie rzec – złośliwą. Znany za życia jako nieco mizoginiczny piewca surowego życia, twardej walki i męskiej przyjaźni, postanowił ze sfery astralnej spojrzeć przychylniej na płeć słabą, acz piękną. Miłośnikom swojej twórczości zsyłał na stojak zestawy, którymi nie za bardzo dawało się grać (czyżby to była jakaś próba charakteru?), obdarowując lepszymi literami zawodniczki, które nawet nie za bardzo się orientowały, kim był patron (chyba tylko kobiecej intuicji należy przypisać względną sensowność zadanego przez triumfatorkę pytania: a kto to, znów jakiś muzyk?).

Wystarczy. Wylawszy żale na niesprawiedliwość Woreczkowego, podjudzanego przez Jasia Brzdąkacza, z przyjemnością informuję, że po raz pierwszy w historii matriksowych spotkań dwa pierwsze miejsca zajęły panie – zwyciężyła Mariola przed Agnieszką, obie po cztery zwycięstwa. Reszta niech będzie milczeniem, chyba że ktoś zechce spojrzeć na wyniki turnieju