Większość scrabblistów jest znana pod dwoma imionami – swoim własnym oraz przydomkiem/nickiem nadanym przez przeciwników lub samodzielnie wybranym do gier internetowych. Niektórzy zmieniają te nicki nawet dość często, ale pozostają zwykle przy tych, które się upowszechniły. Wszyscy zatem znamy Magika, Gościa, Pawkę czy Donia, w naszym klubie gra Hopek (nota bene coś dawno nieobecny – zapraszamy), Maczu. W tym sensie scrabbliści są nieco podobni do kotów, o których problemach z imionami pisał patron naszego najbliższego turnieju, a pisał tak:

„Niełatwa to sprawa z imieniem dla kota,
Trudniejsza niż różne krzyżówki lub gry;
Wariatem się wydam na pierwszy rzut oka,
Gdy powiem: kot najmniej imiona ma trzy!

Po pierwsze — to imię na zwykły użytek,
Jak August, Barnaba, Alonzo lub Sam,
Jak Mruczuś, jak Buruś, jak Kiciuś lub Kitek —
Imiona sensowne, mnie znane i wam.

Są również wymyślne, gustowne imiona,
Niektóre dla panów, niektóre dla dam,
Jak Safo, Apollo, Bucefał, Ilona —
Lecz równie sensowne, mnie znane i wam.

Kot musi poza tym mieć drugie też imię
(Jak nie ma go, nie chce nic pić ani jeść),
Co godne by było i w dumę go wbiło,
By wąs mógł rozpostrzeć i ogon w pion wznieść.

I takich niemały zapasik mam imion,
Na przykład Ścichapęk, Szastprastuś lub Szprot,
Lub Bombalurina (dla pań), lub Ancymon —
Imiona, co jeden jedyny ma kot.

Lecz Trzecie swe imię kot sam sobie nadał
I nikt go nie pozna, i na nic się zda
Wysiłek człowieczych dociekań i badań,
Bo kot go nie zdradzi — On tylko je zna.

Więc kiedy w głębokiej jest kot kontemplacji
I siedzi bez ruchu w skupionym milczeniu,
To ta kontemplacja jest zawsze z tej racji,
Że myśli i myśli o Trzecim Imieniu,
O swym zmyślonym, przemyślnym, wymyślnym,
Niedodododomyślnym,
Tajnym, niedosięgłym, jemu tylko właściwym
Imieniu.”*

Thomas Stearns Eliot urodził się 26 września 1888 roku w USA, ale do historii przeszedł jako Brytyjczyk, którym został z wyboru w 1927 roku. Większość życia pracował w banku, co nie przeszkadzało mu tworzyć poezji, za którą w 1948 roku otrzymał Nagrodę Nobla. Zbiór wierszy o kotach został wydany w 1939 roku. W latach pięćdziesiątych część tych utworów została przerobiona na utwory muzyczne, a już po śmierci Eliota (co nastąpiło w 1965 roku) książka stała się podstawą słynnego musicalu „Koty” – drugiego w historii przedstawienia pod względem długości obecności na deskach Broadwayu (na londyńskim West Endzie była to czwarta produkcja).

Nie będziemy się domyślać, czy i jakie trzecie imiona hołubią w sobie scrabbliści. Zapewne u części z nich to trzecie imię ma jakiś związek z „mistrz”, „wygrana”, „ranking”, itd. Jakie by jednak one nie były, kocia umiejętność spadania na cztery łapy (wynikająca z zasady zachowania momentu pędu – o jej zastosowaniu i wytłumaczeniu mechanizmu spadania kota na cztery łapy można przeczytać tu, należy wybrać plik pdf: Wirujące krzesło, na stronie 4 jest o kotach) zawsze się przyda, zwłaszcza, gdy gra się trudnym stojakiem.

Zapraszamy wszystkich, których ciekawią ukryte imiona scrabblistów do „Małej Kawki” w Milanówku. Jak zwykle w środę, jak zawsze o 18.30 przekonamy się, kto tym razem spadnie na cztery łapy.

Niestety, to będzie ostatnie nasze spotkanie w „Małej Kawce”, która zamyka się z końcem września. Gorąco dziękujemy Pawłowi, który gościł nas w swojej kawiarni zawsze serdecznie i z otwartością oraz dużą dozą cierpliwości znosił nasze dziwactwa. Życzymy, aby udało mu się jeszcze kiedyś stworzyć tak miłe miejsce spędzania czasu. Wszystkiego dobrego, Pawle!

* Wiersz Thomasa Stearnsa Eliota „Kocie imiona” w tłumaczeniu Andrzeja Nowickiego